رهنمایی، طرح جامع گردشگری استان اردبیل، ج۱، ص۵ ↑
همایون، جهانگردی: ارتباطی میان‌فرهنگی، ۱۳۸۴، ص ۳۲٫ ↑
مخلصی، عباس؛ «آمد و شد با جهانگردان غیرمسلمان»، فقه، زمستان ۱۳۷۶، ش ۱۴. ↑
سعیدی، ۱۳۹۰، ۱۰۳٫ ↑
همان، ص ۱۰۶٫ ↑
همان، ص۱۰۸، به نقل از: آشه، ۱۳۷۹، ص ۹٫ ↑
قَدْ خَلَت مِن قَبْلِکُمْ سنَنٌ فَسِیرُوا فى الأَرْضِ فَانظرُوا کَیْف کانَ عَقِبَهُ الْمُکَذِّبِینَ(آل‌عمران/ ۱۳۷)؛ قُلْ سِیرُوا فى الأَرْضِ فَانظرُوا کیْف بَدَأَ الْخَلْقَ.. (عنکبوت/۲۰). ↑
قُلْ سِیرُوا فى الأَرْضِ فَانظرُوا کیْف بَدَأَ الْخَلْقَ(محمد/۱۰)، أَ فَلَمْ یَسِیرُوا فى الأَرْضِ فَتَکُونَ لهمْ قُلُوبٌ یَعْقِلُونَ بهَا أَوْ ءَاذَانٌ یَسمَعُونَ بهَا فَإِنهَا لا تَعْمَى الأَبْصرُ وَ لَکِن تَعْمَى الْقُلُوب الَّتى فى الصدُورِ(حج/۴۶)و آیات دیگری که به طور مستقیم یا غیر مستقیم مسلمانان را به مطالعه و نظاره پدیده‌ها و اسرار و مسائل جغرافیایی ترغیب می‌کند: « فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ»(الرحمن:۲۱ و ۲۲)؛ «وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِفَتَاهُ لَا أَبْرَحُ حَتَّى أَبْلُغَ مَجْمَعَ الْبَحْرَیْنِ أَوْ أَمْضِیَ حُقُبًا»(کهف: ۶۰)؛ «وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا»(نباء: ۷)؛ «أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ کَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاء کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ أَفَلَا یُؤْمِنُونَ وَجَعَلْنَا فِی الْأَرْضِ رَوَاسِیَ أَن تَمِیدَ بِهِمْ وَجَعَلْنَا فِیهَا فِجَاجًا سُبُلًا لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ؛ وَجَعَلْنَا السَّمَاء سَقْفًا مَّحْفُوظًا وَهُمْ عَنْ آیَاتِهَا مُعْرِضُونَ»(انبیاء: ۳۰-۳۲)؛ «وَتَرَى الشَّمْسَ إِذَا طَلَعَت تَّزَاوَرُ عَن کَهْفِهِمْ ذَاتَ الْیَمِینِ وَإِذَا غَرَبَت تَّقْرِضُهُمْ ذَاتَ الشِّمَالِ وَهُمْ فِی فَجْوَهٍ مِّنْهُ»(کهف: ۱۷). ↑
شالچیان، آثار میان فرهنگی و نقش گردشگری در ایجاد وفاق بین ادیان اسلام و مسیحیت، ۱۳۸۲٫ ↑
عمید زنجانی، فقه سیاسی: حقوق تعهدات بین‌المللی و دیپلماسی در اسلام، ۱۳۷۹، ص ۲۹۹٫ ↑
کلّکم راع و کلّکم مسؤول عن رعیّته (بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۷۲، ص ۳۸). ↑
آل‌عمران: ۱۱۰ ↑
العصر: ۳ ↑
آل‌عمران: ۱۰۴ ↑
مطهری، یادداشت‌ها، ج۲، ص ۵۵ ↑
ر.ک: روح الامینی، ۱۳۹۱، ص ۴۵ -۴۶٫ ↑
ذاکری، ۱۳۷۶: ۳۰۵ ↑
ر.ک: لی شینگ هوا، دین پژوهی در مطالعات میان فرهنگی: بررسی اسلام در چوان جو، ۱۳۹۰ ↑
امام خمینی، ۱۳۶۵، ج۱۵، ص ۲۵ ↑
همان، ص۱۹۰ ↑
سجودی، ترجمه را سازکار اصلی ارتباطات بین‌فرهنگی قلمداد می‌کند(سجودی، ارتباطات بین‌فرهنگی: ترجمه و تاثیر آن در فرآیندهای جذب و طرد، ۱۳۸۸). ↑
داوری اردکانی، ۱۳۷۹، ص ۸۴: به‌نقل از امامی، ۱۳۸۸٫ ↑
امامی، ۱۳۸۸ ↑
ولایتی، ۱۳۸۲: به‌نقل ازامامی، ۱۳۸۸ ↑
Grozdanka, 2011 ↑
شریعتی سبزواری، مناظره وتبلیغ، ص ۲۵ ↑
همان، ص ۷۴ ↑
کُونُوا دُعَاهً لِلنَّاسِ بِغَیْرِ أَلْسِنَتِکُمْ لِیَرَوْا مِنْکُمُ الْوَرَعَ وَ الِاجْتِهَادَ وَ الصَّلَاهَ وَ الْخَیْرَ فَإِنَّ ذَلِکَ دَاعِیَهٌ(وسائل‌الشیعه، ج۱، ص ۷۶)؛« ↑
لَیْسَ مِنْ شِیعَتِنَا مَنْ یَکُونُ فِی مِصْرٍ یَکُونُ فِیهِ مِائَهُ أَلْفٍ وَ یَکُونُ فِی الْمِصْرِ أَوْرَعُ مِنْهُ(وسائل، ج۱۵، ص ۲۴۷)؛ ↑
قَالَ الصَّادِقُ (ع) قُولُوا لِلنَّاسِ کُلِّهِمْ حُسْناً مُؤْمِنِهِمْ وَ مُخَالِفِهِمْ أَمَّا الْمُؤْمِنُونَ فَیَبْسُطُ لَهُمْ وَجْهَهُ وَ أَمَّا الْمُخَالِفُونَ فَیُکَلِّمُهُمْ بِالْمُدَارَاهِ لِاجْتِذَابِهِمْ إِلَى الْإِیمَانِ (مستدرک، ج۹، ص ۳۶). ↑
فَإِنْ قَالَ فَلِمَ أُمِرَ بِالْحَجِّ … مَعَ مَا فِیهِ مِنَ التَّفَقُّهِ وَ نَقْلِ أَخْبَارِ الْأَئِمَّهِ ع إِلَى کُلِّ صُقْعٍ وَ نَاحِیهٍ(وسائل‌الشیعه، ح۱۱، ص ۱۲). . قال علی (ع)خذ الحکمه و لو من‌المشرکین(مشکاه الانوار، ص ۱۳۴)؛ و قال علی(ع) خُذِ الْحِکْمَهَ أَنَّى کَانَتْ(بحار، ج۲، ص ۹۹). ↑
Intercultural studies ↑
Intercultural communication ↑
گادیکانست، و دیگران، نظریه پردازی درباره ارتباطات میان فرهنگی، ۱۳۸۵، ص ۸۹ ↑
این کتاب تاکنون در شش ویراست ارائه شده است که نگارنده این سطور ویراست پنجم این کتاب از انتشارات مک گروهیل را در اختیار دارد. ↑
Judith N. Martin ↑
Thomas K. Nakayama ↑
عبدالهیان، ۱۳۸۷ ↑
فیاض، ۱۳۸۷ ↑
فیاض، عقل میان‌فرهنگی یا عقل آینده، ۱۳۸۴ ↑
دلبری، محمد؛ تحلیل دعوت حضرت ابراهیم ع در قرآن کریم؛ تهران: دانشگاه امام صادق ع، ۱۳۹۲٫
دنزباخ، ولفگانگ؛ دانشنامه بین‌المللی ارتباطات ج۱، ترجمه غلامرضا آذری و دیگران، تهران: دانشگاه امام صادق ع، ۱۳۹۰٫
دورانت، ویلیام جیمز، تاریخ تمدن ج۴، ترجمه ابوالقاسم پاینده، ابوالقاسم طاهری و ابوطالب صارمی، تهران: علمی و فرهنگی، ۱۳۸۲٫
دیمیک، سالی؛ ارتباط موفقیت‌آمیز با NLP، ترجمه علی اسماعیلی؛ تهران: شباهنگ، ۱۳۸۵چ۲٫
دیویس، کالین؛ درآمدی بر اندیشه لویناس، ترجمه مسعود علیا، تهران: موسسه پژوهش حکمت و فلسفه ایران، ۱۳۸۶٫
رابینز، استفن پی؛ مدیریت رفتار سازمانی، ترجمه امیدواران و دیگران، تهران: کتاب مهربان، ۱۳۸۵٫
راغب اصفهانی، حسین‌بن محمد؛ المفردات فی غریب‌القرآن، دمشق: دارالعلم الدارالشامیه، ۱۴۱۲٫
رام ادهر، مال؛ «فلسفه مطلق نداریم»؛ ترجمه پریش کوششی؛ خردنامه همشهری، دی ۱۳۸۵، شماره ۱۰، ص۵۶-۵۷٫
رجبی، محمود و حسین بستان؛ «مبانی ارزش‌شناختی جامعه‌شناسی اسلامی»؛ اسلام و علوم اجتماعی، بهار و تابستان ۱۳۸۹، سال دوم، شماره ۳، ص ۷-۲۴٫
رجبی، محمود ؛ تفسیر موضوعی قرآن از منظر استاد محمدتقی مصباح؛ قرآن شناخت، سال دوم، شماره دوم، پاییز و زمستان ۱۳۸۸، صفحه ۱۱۱ ـ ۱۴۶
رحیم‌پور (ازغدی)، حسن؛ گفتگوی انتقادی در علوم اجتماعی؛ تهران، طرح فردا، ۱۳۸۹٫
رحیم‌پور(ازغدی)، حسن، مدارا، نه از راه پلورالیزم، تهران، طرح فردا، ۱۳۸۸، چاپ ششم.
رحیمی سجاسی، داود و کریم خانحمدی، درآمدی بر ارتباطات اسلامی از علم دینی تا ارتباطات دینی، معرفت، سال ۲۱، شماره ۱۸۱، دیماه ۱۳۹۱، ص ۵۵-۷۰٫
رسولی‌فر، روح‌اله؛ منطق قرآن در برخورد با یهود و نصاری؛ قم: نشر ادیان، ۱۳۹۳٫
رشاد، علی‌اکبر؛ «تأملی در باب فلسفه فرهنگ بررسی نسبت و تناسب سه حوزه دانشی: فرهنگ، فلسفه فرهنگ و فلسفه علم فرهنگ»؛ زمانه، آبان ۱۳۹۰، شماره ۱۰۴
رشاد، علی‌اکبر؛ «نشست سبک زندگی اسلامی معطوف به مبحث خانواده»، سخنرانی در دانشکده‌ی حقوق دانشگاه تهران؛ ۱۳۹۱
رشاد، علی‌اکبر؛ تأملی در باب فلسفه فرهنگ: تعریف فرهنگ؛ زمانه، فروردین و اردیبهشت ۱۳۹۱، شماره ۲۳ و ۲۴٫
رشاد، علی‌اکبر؛ فطرت به‌مثابه دال دینی»؛ قبسات، سال دهم، ش ۳۶، تابستان ۱۳۸۴٫
رشاد، علی‌اکبر؛ منطق فهم دین؛ تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی؛ ۱۳۸۸
رضوانی، روح‌الله؛ «ارتباط بین‌المللی از دیدگاه قرآن»؛ دانشنامه موضوعی قرآن، مندرج در: وبگاه مرکز فرهنگ و معارف قرآن، (بازبینی شده در ۱۷ خرداد ۱۳۹۳)، http://www.maarefquran.com/Files/fullInfo.php?session=2&id=1508
رضویراد، محمد، «پیدا و پنهان اندیشه میان فرهنگی»؛ پژوهش و حوزه، تابستان ۱۳۸۵، ش ۲۶، ص ۳۵-۵۰
رضی، حسین؛ ارتباطات میان‌فرهنگی، (تاریخ، مفاهیم و جایگاه)، دین و ارتباطات، تابستان و پاییز ۱۳۷۷، ش۶ و ۷، ص ۱۳۵-۱۶۶
رفیع‌پور، فرامرز؛ آناتومی جامعه؛ تهران: شرکت سهامی انتشار، ۱۳۹۲٫
رفیع‌پور، فرامرز؛ توسعه و تضاد،
رفیع‌پور، فرامرز؛ کندوکاوها و پنداشته‌ها، تهران: شرکت سهامی انتشار، ۱۳۹۱
روح‌الامینی، محمود، در گستره فرهنگ: نگرشی مردم شناختی، تهران، اطلاعات، ۱۳۸۶٫
روح‌الامینی، محمود؛ گرد شهر با چراغ، تهران: عطار، چ۱۶، ۱۳۹۱
رودنبولر، اریک دبیلیو؛ ارتباطات آیینی؛ ترجمه عبدالله گیویان؛ تهران: دانشگاه امام صادق و پژوهشکده مطالعات اجتماعی فرهنگی وزارت علوم، ۱۳۸۷
روشه، گی، جامعه‌شناسی تالکوت پارسونز، ترجمه عبدالحسین نیک‌گهر، تهران: نشر نی، ۱۳۹۱
رهنمایی، محمدتقی، طرح جامع گردشگری استان اردبیل، جلد۱، اردبیل، سازمان برنامه و بودجه استان اردبیل، ۱۳۷۸٫
ریتزر، جورج؛ نظریه جامعه‌شناسی؛ ترجمه محسن ثلاثی، تهران، انتشارات عملی و فرهنگی، ۱۳۸۳٫
ریتزر، جورج؛ نظریه‌های جامعه شناسی در دوران معاصر، ترجمه محسن ثلاثی، تهران: علمی، ۱۳۷۹
ریچاردسون، جری، معجزه ارتباط و ان. ال. پی، ترجمه مهدی قراچه‌داغی، چ۷، تهران: نشر پیکان، ۱۳۸۱؛ همچنین چ ۱۶، ۱۳۹۲٫
زمانی، محمدحسن؛ طهارت و نجاست اهل کتاب و مشرکان در فقه اسلامی؛ قم: مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، ۱۳۷۸٫
زمخشری، تفسر الکشاف، بیروت، دارالکتاب، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص ۵۸۱
زنجانی، حبیب ا…؛ تحلیل جمعیت‌شناختی، تهران، سمت، ۱۳۷۶٫
زورق، محمدحسن؛ مبانی تبلیغ؛ تهران: سروش، ۱۳۹۰چ۲٫
ساشادینا، عبدالعزیز؛ مبانی همزیستی اجتماعی در اسلام، ترجمه سیدمحمدرضا هاشمی؛ قم: ادیان، ۱۳۸۶٫
سبحانی آیت‌الله، جعفر، نظام اخلاقی اسلام: تفسیر سوره حجرات؛ قم: بوستان کتاب، ۱۳۹۲چ۱۰٫
سجادی، سیدعبدالقیوم، دیپلماسی و رفتار سیاسی در اسلام، تهیه دانشگاه باقر‌العلوم، قم: بوستان کتاب، چ چهارم، ۱۳۹۲.