در سال ۱۹۰۱، محققان یه مرکز تحقیقاتی سری در فرانسه کار ساخت یه داروی بسیار مهم که انقلابی در صنعت داروسازی بود رو شروع کردن. در طول ۶۵ سال بعد از اون این ترکیب دارویی ساخته شده و به وجود اومدن یه داروی روانگردان به نام «ایبوگین» (ibogaine) رو به دنبال داشت. هر چند در اول قرار بود که این دارو یه ترکیب توهم آور باشه تا آدما رو از زندگی مادی خود دور کرده و به یه سفر روحانی ببره اما خیلی زود هدفی دیگه در ساخت این داروی روانگردان بوجود اومد.
اگه از این داروی روانگردان به مقدار کم و کنترل شده استفاد می شد، ایبوگین به شکل کامل با مشکلات جانبی ترک هروئین مقابله می کرد، اون طور که نه فقط علایم جسمی اونو نابود می کنه بلکه حس اشتیاق شدید روانی نسبت به این ماده مخدر رو هم به شکل زیادی کاهش می داد.
گذشته ایبوگین
ایبوگین اول در آفریقا کشف شد هر چند با شکل تولید شده امروزی بسیار متفاوت بود. قبیله پایگمی (Pygmy) که بومی غرب آفریقا هستن،از ترکیب بسیار خالص این ماده روانگردان در جشنا و مراسم مذهبی خود استفاده می کردن. این ترکیب روانگردان از درختی به نام درخت ایبوگا (iboga) گرفته می شد که این دارو هم اسم خود رو از اون گرفته. مردم این قبیله پوسته و ریشه این گیاه رو از اون جدا کرده و واسه رسیدن به حالت خلسه اونا رو می جویدن. این داروی توهم زا کلا در مراسم و جشنای مذهبی قبایل جور واجور استفاده می شد.
براساس این گزارشا، ایبوگین اونقدر قویه که شخص پس از به کار گیری اون، کنترل خیلی از کارکردهای بدن خود رو از دست میده. اینجوری اگه به کار گیری این داروی روانگردان بیشتر از اندازه عادی باشه شخص کنترل سیستم دفع ادرار و مدفوع خود رو از دست میده. وقتی که محققان از این قبایل دیدن کردن، متوجه اثرات این دارو روی شمنا (افراد مذهبی و مقدس قبایل آفریقایی) شده و در مورد اثرات جانبی دیگه این ماده در ترکیب با مواد دیگه به تحقیق پرداختن. از این رو اونا عزمشونو جزم کردن که این داروی روانگردان رو به آزمایشگاهای مجهز خود آورده و تحقیقات بیشتری رو روی این ترکیب نامعلوم بکنن.
ایبوگین در شکل مدرن
در دهه ۱۹۳۰، قبل از این که ایبوگین به صورت رسمی و به شکل صنعتی تولید شه، فرانسویا واسه اولین بار از اون به عنوان یه عامل محرک تحت نام «لمبارین» (Lambarène) استفاده کردن. این دارو به سرعت در میان ورزشکاران پرطرفدار شده چون باعث افزایش انرژی و از بین رفتن خستگی می شد.
اما پزشکان خیلی زود فهمیدن که استفاده دراز مدت از این دارو می تونه باعث آسیب به سیستم قلب و عروق فرد شه؛ اینجوری لمبارین به سرعت از بازار جمع آوری شد.
محققان دیگه مجاز به فروختن و عرضه این دارو به بازار نبودن اما در پشت درهای بسته لابراتوارهای اونا، آزمایشات بیشتر و تولید صنعتی این دارو بازم ادامه داشت. در اواسط دهه ۱۹۶۰ بود که محققان به یه ترکیب پایدار از ایبوگین رسیدن.
در همون دوران، یه معتاد هروئینی ۱۹ ساله به طور تصادفی دریافت که ممکنه چیزای خیلی بیشتری در این ترکیب روانگردان وجود داشته باشه که محققان هنوز موفق به شناسایی اون نشده ان. این مرد جوون به نام هاوارد لوتسوف، همراه با ۴ نفر از دوستانش پس از شنیدن اثرات خیالی این دارو واسه عیاشی و خوشگذرونی به مصرف اون پرداخته بودن. تصادفاً همزمان با نشئه شدن در اثر مصرف ایبوگین، ایشون فهمید که تمایل و اشتیاق شدید اون به مصرف هرویین شدیدا کم شده.
دوستانش هم احساس مشابهی داشته و همه اعلام کردن که علایم و مشکلات ترک هرویین در اونا دیده نمی شه.
خیلی زود این گروه جوون معتاد تونستن با یه شرکت بلژیکی واسه ساخت ایبوگین به شکل قرص و با هدف درمان اعتیاد قرارداد امضا کردن. تستای بالینی در اواخر دهه ۱۹۸۰ انجام گرفته و یافته ها نشون داد که به کار گیری این داروی روانگردان تاثیر زیادی در کاهش مشکلات ترک مصرف مواد مخدر در معتادان داره.
اما بعد از این که در سال ۱۹۹۳ مقدار خیلی از این دارو به یه زن ۲۴ ساله داده شده و مرگ ایشون رو به دنبال داشت، این آزمایشات بالینی متوقف گردید. از اون زمان به بعد هر گونه نگهداری، پخش و ساخت این ماده روانگردان در آمریکا ممنوع شده.
استفاده سازمان سیا از ایبوگین
هر چند با وجود خواست خیلی از محققان مبنی بر به کار گیری ایبوگین به عنوان دارویی واسه کمک به روند ترک اعتیاد هنوز مجوزی واسه ساخت و پخش این دارو صادر نشده اما در طول این چند سال همیشه شایعه هایی در مورد به کار گیری اون در بخشای دیگه مخصوصا در آزمایشات موسوم به «MKUltra» وجود داشته.
در اوایل دهه ۵۰ و ۶۰، سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا آزمایشات زیادی با عنوان فوق رو به انجام رساند که محدودیتای ذهن آدم رو درنوردیده و اخلاقیات بخش درمان رو ندیده گرفت. یکی از موارد این آزمایشات به کنترل ذهن مربوط می شد.
براساس گفته های بعضی از رسانه ها، ایبوگین تنها یکی از داروهایی بود که در این پروژه استفاده شد.
تحت تاثیر این داروی روانگردان، فرد دچار حالت نشئگی ۳ مرحله ای می شه.
در مرحله اول که به فاز «زیاد» مشهوره، شخص نسبت به دور و بر و اتفاقاتی که در دور و برش اتفاق می افته بسیار هوشیاره. گزارشایی در مورد دیدن تصاویر پانورامیک از خاطرات گذشته شده که در بعضی موارد هم دیدار با یه موجود فرازمینی اتفاق افتاده. در طول این دوره س که شخص خیلی راحت می تونه تحت تاثیر قرار بگیره.
در طول دومین و سومین فاز، که می تونه بین ۱۲ ساعت تا ۳ روز طول بکشه، حالت خلسه فرد کم کم کم میشه اما هوشیاری شدید اون نسبت به دور و بر و علاقه وافر اون به صحبت کردن در مورد حالت خلسه و تاملاتش بازم پابرجاست.
توانایی تاثیرپذیری و انعطاف شخص در این مراحل می تونه پتانسیل به کار گیری این دارو در مورد کنترل ذهن رو زیاد کنه.
اسناد مربوط به پروژه «MKULTRA » قابل دسترسی نبوده و اصل پروژه هم بارها تکذیب شده از این رو راهی واسه مشخص کردن نقش ایبوگین در این آزمایشات وجود نداره. این روزا هنوزم محققان در تلاشند که به کار گیری ایبوگین رو واسه کاهش وابستگی به مواد مخدر رو قانونی کنن هر چند تا حالا در این موفقیت چندانی به دست نیوردن.
با ۱۰ ماده مخدر اصلی و اثرات داغون کننده و مرگبار هر کدوم از اونا آشنا شید
۱۶ حقیقت تکون دهنده درباره ماده مخدر «شیشه» که شایدً تا حالا از اونا اطلاع نداشتین
از کافئین تا کوکائین؛ مواد مخدر جورواجور چه تاثیراتی روی مغز آدم دارن؟
مردگان متحرک؛ «اسپایس»، مخدر جدیدی که افراد رو به زامبی بدل می کنه
«فلاکا»؛ ماده مخدری که مصرف کننده رو تبدیل به «زامبی» می کنه [تماشا کنین]
